Λαθρομεταναστευτικό -

Λαθρομεταναστευτικό -

          Οι άνθρωποι είναι πουλιά και φτερουγίζουν

·       

·         

Εάν κάποιος έβλεπε τη μεγάλη μόνο εικόνα, εάν προσπερνούσε τις προσωπικές τραγωδίες, θα αντιλαμβανόταν το προσφυγικό, μεταναστευτικό, λαθρομεταναστευτικό -ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το- τσουνάμι, το οποίο συνταράζει την Ευρώπη σαν ένα αναμενόμενο, χαρμόσυνο επί της ουσίας, γεγονός.

"Τι συμβαίνει;" θα ρωτούσε ρητορικά. "Μια ακόμα μαζική μετακίνηση πληθυσμών. Η Ιστορία βρίθει από τέτοιες. Απ’ τους πανάρχαιους καιρούς, οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τους άγονους, τους ρημαγμένους απ’ τη φτώχεια και από τον πόλεμο τόπους και κατευθύνονται προς την εκάστοτε Γη της Επαγγελίας. Οι άνθρωποι δεν είναι δέντρα που ξεραίνονται άμα τα ξεριζώσεις. Πουλιά είναι και φτερουγίζουν.

Ο Μωυσής ενέπνευσε στους Εβραίους αυτοπεποίθηση, τους έπεισε ότι δεν τους αξίζει η σκλαβιά, τους έβγαλε από την Αίγυπτο στο άγνωστο, σε αναζήτηση μιας πατρίδας. Κι ας τους καθοδηγούσε, όπως λένε, ο Θεός, η περιπλάνησή τους διήρκεσε δεκαετίες. Όσοι έχασαν καθ’ οδόν την πίστη τους, χάθηκαν.

Οι Δωριείς κατηφόρισαν στην Ελλάδα και ίδρυσαν με σίδερο και με φωτιά έναν νέο πολιτισμό πάνω στις στάχτες των Μυκηνών. 

Ο διωγμένος από την Τροία Αινείας θεμελίωσε την Ρώμη. Ένας ανέστιος και πένης ξεκίνησε μιαν αυτοκρατορία. Η οποία έμελλε, χίλια χρόνια αργότερα, να σαρωθεί από τα βαρβαρικά φύλα του Βορρά, που θα γίνονταν η μαγιά για τα μοντέρνα έθνη της Ευρώπης. 

Στην καθ’ημάς Ανατολή, όταν πλέον είχε καταντήσει η Κωνσταντινούπολη σκιά του ένδοξου εαυτού της –"περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις"- οι Οθωμανοί την άλωσαν και την αναζωογώνησαν, με τον δικό τους έστω τρόπο. Ο πορθητής Μωάμεθ είχε μάνα Χριστιανή, αίμα μας ήταν που κυλούσε σε καινούργιες φλέβες. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος μαρμάρωσε, έγινε άγαλμα ενός ένδοξου παρελθόντος το οποίο νοσταλγείται μα δεν ανασταίνεται…

Το ίδιο θέμα σε παραλλαγές ανά τους αιώνες. Οι θρησκευτικά ανεπιθύμητοι, οι παρίες του παλιού κόσμου, καταφεύγουν στην Αμερική, εξανδραποδίζουν τους αυτόχθονες και συγκροτούν ένα έθνος που στηρίζεται στις αρχές και στον πλούτο του και όχι σε κληρονομικούς μονάρχες και φυλετικές συγγένειες. Η Αυστραλία αποικίζεται από τους βαρυποινίτες. 

Η βία, η ασέβεια, το δίκαιο του ορμητικότερου επιβάλλεται πάντοτε. Η Ιστορία δεν καταλαβαίνει από ευαισθησίες και από καθηλώσεις". "Και η Ευρώπη στο γύρισμα της τρίτης χιλιετίας; Θα σαρωθεί από τους πρόσφυγες και από τους λαθρομετανάστες;".

"Ο Ουμπέρτο Έκο πριν από τριάντα χρόνια έγραφε ότι στα μέσα του 21ου αιώνα οι Ευρωπαίοι θα έχουν χρώμα επιδερμίδας καφετί. Δεν είχε προφητέψει το σημερινό τσουνάμι. Παρατηρούσε απλώς το σφρίγος των Βορειοαφρικάνων στη Γαλλία, των Τούρκων στην Γερμανία και το συνέκρινε με την υπογεννητικότητα των ντόπιων. Ο μέσος πολίτης του αναπτυγμένου κόσμου –και οι ελίτ του ακόμα περισσότερο- ζει σε μια εκλεπτυσμένη πραγματικότητα που λίγο απέχει από τον εκφυλισμό. Σπουδάζει, ενημερώνεται, γυμνάζεται, τρέφεται υγιεινά, αναλαμβάνει αξιέπαινες πρωτοβουλίες για την προστασία του περιβάλλοντος και για την σωτηρία των απειλούμενων ζώων, πειραματίζεται ερωτικά, δεν κάνει όμως οικογένεια προτού να φτάσει στη μέση ηλικία. Σε κάθε ζευγάρι εύπορων λευκών αντιστοιχεί ένα παιδί. Άντε δύο. Για δημογραφικούς και μόνο λόγους, το μέλλον μας είναι προδιαγεγραμμένο…".

"Θα δούμε δηλαδή τον ουρανό της ηπείρου μας γεμάτο μιναρέδες; Τις πόλεις να μαυρίζουν απ’τις μπούργκες;".

"Ο Τόμας Φρίντμαν, κορυφαίος αρθρογράφος των Νιού Γιόρκ Τάιμς, διατυπώνει κατά τρόπο παιγνιώδη τη θέση του: "Όπου ανοίγει ένα Μακ Ντόναλντς, σταματάει ένας πόλεμος”. Όποτε έρχονται αλλότριοι πληθυσμοί σε επαφή με τον δυτικό τρόπο ζωής, με την ελεύθερη διακίνηση και κατανάλωση προϊόντων, συρμών, ιδεών, με τη σχετικοποίηση κάθε απόλυτης -θρησκευτικής ή άλλης- πίστης, βαθμηδόν μαλακώνουν. Οι ανοιχτές κοινωνίες αφομοιώνουν εν τέλει και τους πιο φανατισμένους. Ας μην ξεχνάμε πως η μεγαλύτερη προπαγανδιστική μηχανή των Ηνωμένων Πολιτειών υπήρξε κατά τον 20ο αιώνα το Χόλλυγουντ".

"Βλέπουμε κάτι τέτοιο να συμβαίνει στις μέρες μας;".

"Ο Φρήντμαν μοιάζει να έχει, μετά την 11η Σεπτεμβρίου, παταγωδώς διαψευστεί. Τα προάστια των ευρωπαϊκών πρωτευουσών είναι γκέτο, τα παιδιά εκεί δεν ονειρεύονται να επισκεφθούν αλλά να πυρπολήσουν τη Ντίσνεϋλαντ. Στο Ιράν ωστόσο, σαράντα σχεδόν χρόνια ύστερα από την επιβολή της θεοκρατίας, ο κόσμος γυρίζει σταδιακά την πλάτη του στον Χομεϊνί και στους επιγόνους του και επανακάμπτει στις κοσμικές απολαύσεις. Το παιχνίδι είναι ακόμα ανοιχτό, ο πόλεμος των πολιτισμών βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη…".

"Οι καραβιές που αποβιβάζονται βουλιάζοντας τις πλαστικές τους βάρκες στα νησιά μας; Τα καραβάνια που βαδίζουν προς τα Σκόπια; Οι ξεκληρισμένες οικογένειες που ξεροσταλιάζουν -δεν λιάζονται- στις πλατείες μας;".

"Θα βρουν, με τα πολλά, στον ήλιο μοίρα. Για εμάς ανησυχώ, όχι για εκείνους. Προσωπικά δεν έχω αμφιβολία πως τα εγγόνια μας θα’ναι πιο μελαμψά από εμάς. Δεν με τρομάζει ούτε καν με δυσαρεστεί κάτι τέτοιο. Ίσα-ίσα. Το ερώτημα είναι κατά πόσον η Ευρώπη μας θα αποδειχτεί πιο ισχυρή από το Ισλάμ. Εάν θα το διαβρώσει και θα το υποτάξει όχι στα πεδία της πολεμικής ή της γονιδιακής μάχης μα στον πολιτισμό της καθημερινότητας. Εάν θα ξανακουστεί η φράση του λατίνου ποιητή Οράτιου: "Η κατακτημένη από τους Ρωμαίους Ελλάδα κατέκτησε με το πνεύμα της τους κατακτητές…”."-         

  Του Χρήστου Χωμενίδη