Κανένας πρόσφυγας μόνος του, κανένα παιδί αφημένο στην τύχη του.

 Σε κάθε σχολείο, σε κάθε γειτονιά, όλη η Ελλάδα μια ανοιχτή αγκαλιά! Το δράμα της προσφυγιάς δεν έπαψε ποτέ να επαναλαμβάνεται. Μόνο τα πρόσωπα αλλάζουν – κι οι διαδρομές που γίνονται ακόμη πιο μαρτυρικές. Το 1922, ήταν το 1,5 εκατομμύριο οι Έλληνες της Μικράς Ασίας που πήραν το δρόμο της προσφυγιάς, διωγμένοι από τις πατρογονικές τους εστίες όπου διέπρεπαν και ευδοκιμούσαν επί αιώνες. Σήμερα, είναι οι Σύριοι –και όχι μόνο– πρόσφυγες, θύματα ενός αδυσώπητου, παράλογου πολέμου όπου διακυβεύονται τεράστια γεωπολιτικά συμφέροντα, συμφέροντα που αδιαφορούν πλήρως για τη ζωή και τα δικαιώματα του ανθρώπου, ακόμη και για τα στοιχειώδη δικαιώματα των παιδιών. Παιδιών που έμειναν χωρίς σπίτι, χωρίς σχολείο, χωρίς γονείς ακόμη, αθώων παιδιών που θαλασσοπνίγονται σε μια απελπισμένη πορεία για ένα καλύτερο αύριο, που εναποθέτουν το παρόν και το μέλλον τους σε μια αβέβαιη φυγή, σε μια σύγχρονη Οδύσσεια των απεγνωσμένων και των αδικημένων. Μπροστά σε αυτή την ανείπωτη , παράλογη τραγωδία, εμείς εδώ σε αυτόν τον τόπο που τόσο έχει υποφέρει και δοκιμαστεί από την προσφυγιά μες τους αιώνες, απλώνουμε και τα δυο μας χέρια στους συνανθρώπους μας που βρέθηκαν, δίχως οι ίδιοι να το θελήσουν, στην ανάγκη μας. Απλώνουμε τα χέρια μας και αγκαλιάζουμε τα παιδιά που μας έρχονται από μακριά, για να μπορέσουν να επιβιώσουν πρώτα, και κατόπιν να βρουν ξανά την ηρεμία, τη φροντίδα και τη θαλπωρή που κάθε παιδί έχει τόσο ανάγκη. Εμείς, όλοι κι όλες στα σχολεία μας –νηπιαγωγεία, δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια, μαθητές, δάσκαλοι και καθηγητές, γονείς και κάθε εμπλεκόμενος στην εκπαιδευτική διαδικασία– δίνουμε το σύνθημα: κανένας πρόσφυγας μόνος του, κανένα παιδί αφημένο στην τύχη του! Συγκεντρώνουμε ό,τι μπορούμε, τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης, ρουχισμό κι ό,τι άλλο χρειάζεται για μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή, ανθρώπινη καθημερινότητα. Τα παιδιά για τα παιδιά, οι άνθρωποι για τον άνθρωπο. Με αυτές τις σκέψεις και σε αυτή την τόσο πιεστική και κρίσιμη συγκυρία, καλούμε τις συνδικαλιστικές ενώσεις των εκπαιδευτικών, τους συλλόγους γονέων, τις δομές αλληλεγγύης, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και την Εκκλησία, να συντονίσουν τη δράση τους και να προσφέρουν απλόχερα τη βοήθεια και την αλληλεγγύη που είναι τόσο αναγκαίες για τους πρόσφυγες. Το δρόμο τον δείχνουν οι μαθητές από πολλά σχολεία της Ελλάδας που επισκέπτονται τους καταυλισμούς των προσφύγων και προσφέρουν ακόμη και το καθημερινό τους κολατσιό για να τραφούν τα πεινασμένα παιδιά. Σε κάθε σχολείο λοιπόν, σε κάθε γειτονιά, όλη η Ελλάδα μια ανοιχτή αγκαλιά, για να κάνουμε πράξη τα λόγια του ποιητή:

‘’Μοίρα των αθώων, είσαι η δική μου η Μοίρα’’